Ludwik Węgierski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Węgierski
Ludwik I Wielki
Ilustracja
Przedstawienie Ludwika I w Kronice Ilustrowanej (XIV wiek)
Wizerunek herbu
Król Węgier i Chorwacji
Okres

od 21 lipca 1342
do 10 września 1382

Poprzednik

Karol I Robert

Następca

Maria Andegaweńska

Król Polski
Okres

od 17 listopada 1370
do 10 września 1382

Poprzednik

Kazimierz III Wielki

Następca

Jadwiga Andegaweńska

Dane biograficzne
Dynastia

Andegawenowie (Kapetyngowie)

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1326
Wyszehrad

Data i miejsce śmierci

10 września 1382
Trnawa

Ojciec

Karol I Robert

Matka

Elżbieta Łokietkówna

Żona

Małgorzata Luksemburska
Elżbieta Bośniaczka

Dzieci

Maria Andegaweńska (?)
Katarzyna Andegaweńska
Maria Andegaweńska
Jadwiga Andegaweńska

Mapa Polski za panowania Ludwika Węgierskiego
Wyobrażenie wizerunku Ludwika Węgierskiego z wizerunków królów polskich autorstwa Aleksandra Lessera.
Wyobrażenie wizerunku Ludwika Węgierskiego autorstwa Jana Matejki
Herb Ludwika według Herbarza Geldrii z XIV w.

Ludwik Węgierski, na Węgrzech znany jako Ludwik I Wielki (węg. I. Nagy Lajos; ur. 5 marca 1326 w Wyszehradzie, zm. 10 września 1382 w Trnawie) – król Węgier w latach 1342–1382, król Polski w latach 1370–1382.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]

Ludwik pochodził z rodu Andegawenów (gałąź Kapetyngów) – dynastii rządzącej Węgrami od 1308 do 1382. Jego ojcem był król Węgier Karol Robert, a matką Elżbieta Łokietkówna, córka króla Polski Władysława I Łokietka i siostra Kazimierza III Wielkiego. Na mocy układów między Węgrami i Polską, dynastia andegaweńska miała prawo przejąć tron polski, w wypadku śmierci króla, Kazimierza Wielkiego, gdyby ten nie zostawił dziedzica płci męskiej. Elżbieta była głównym doradcą Ludwika, a jej pozycja na Węgrzech była bardzo silna. Ludwik wstąpił na tron węgierski po śmierci ojca, Karola Roberta w 1342[1].

Panowanie na Węgrzech[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym krokiem w polityce Ludwika była próba opanowania Neapolu w latach 1348–1350, gdzie panowała królowa Joanna I, podejrzewana o przyczynienie się do śmierci w 1345 r. swego męża Andrzeja, brata Ludwika. Po niepowodzeniu działań dyplomatycznych król podjął dwie wyprawy wojenne w latach 1348 i w 1350. Udało mu się opanować kraj, ale nie zdołał się w nim utrzymać. Uznał panowanie Joanny zadowalając się prawem do dziedziczenia po niej[2]. Ostatecznie tron neapolitański przypadł Karolowi z Durazzo, kuzynowi Ludwika[potrzebny przypis].

Lata 1351–1352 przyniosły z kolei zaangażowanie się Ludwika w sprawy Rusi halicko-włodzimierskiej. Pomógł królowi Kazimierzowi Wielkiemu w zdobyciu jej części (m.in. został ranny podczas oblężenia Bełza w 1352[3]) i przyłączeniu do Polski, przy czym zastrzegł sobie prawo jej wykupu, w razie gdyby po Kazimierzu dziedziczył jego legalny potomek[potrzebny przypis]. Było to związane z planami dynastycznymi obu królów. Na mocy szeregu postanowień, Ludwik i jego męscy potomkowie zyskiwali prawa do tronu polskiego, po śmierci króla, Kazimierza, gdyby ten nie miał męskiego potomka. 24 stycznia 1355 wydano też w tej sprawie tzw. przywilej budziński, na mocy którego możnowładztwo małopolskie potwierdziło prawa Ludwika do korony polskiej, a ten w zamian potwierdził wszystkie dotychczasowe przywileje[potrzebny przypis].

Zapewniwszy sobie prawa sukcesyjne w Polsce, Ludwik powrócił do aktywnej polityki na Bałkanach i jeszcze w grudniu tego samego roku (1355) zhołdował Serbię. Od papieża Innocentego VI otrzymał środki na krucjatę przeciw Bośniakom, jednak wykorzystał je do wojny z Republiką Wenecką w latach 1356–1358, po której opanował Dalmację i wzmocnił swoją pozycję na Adriatyku. Wyprawę do Bośni Ludwik zorganizował dopiero po pokonaniu Wenecji. W zwycięskiej wojnie przeciw Bułgarii zdołał osadzić na tamtejszym tronie posłusznego sobie władcę[2].

Po nieudanej próbie opanowania Mołdawii i Wołoszczyzny popadł w zatarg z Turcją, wobec czego przystąpił do koalicji antytureckiej, która w 1371 r. poniosła klęskę nad rzeką Maricą. Po kolejnym sporze z Wenecją zaczął wspierać dążącą do niezależności Padwę, jednak ostatecznie musiał uznać wyższość Wenecjan. Z powodu konfliktu na zachodzie Ludwik nie udzielił wsparcia cesarzowi bizantyńskiemu Janowi V przeciwko Turkom[2].

Ludwik dbał o rozwój państwa, m.in. doprowadził do kodyfikacji węgierskiego prawa, zapewnił chłopom brak przywiązania do ziemi i uregulował zasady dziedziczenia dóbr szlacheckich, a w wydanym 11 grudnia 1351 r. decretum unicum, zrównał uprawnienia szlachty i magnatów. W ramach reform wojskowych narzucił komitatom obowiązek utrzymywania jednej chorągwi i zorganizował piechotę typu włoskiego, której utrzymaniem obciążył duchowieństwo, szlachtę i chłopów. Dbając o rozwój miast, nadawał im liczne przywileje, które sprzyjały rozwojowi handlu. W 1367 r. doprowadził do powstania uniwersytetu w Peczu.


Panowanie w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Przygotowania do sukcesji[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie władania Ludwika Węgierskiego: stałe władania: Królestwo Polski, Królestwo Węgier, tymczasowe: Królestwo Neapolu, w kolorze żółtym: terytoria wasalne (węg. hűbéres területek)

Jeszcze w 1335 r. został wymieniony w układzie z Kazimierzem Wielkim jako jego następca w razie braku męskiego potomka. Na przełomie lat 40. i 50. XIV w. zapewnił sobie prawo do Rusi Halickiej w przypadku przejęcia polskiego tronu przez ewentualnego syna Kazimierza Wielkiego. W okresie choroby Kazimierza w 1351 r. panowie polscy złożyli Ludwikowi przyrzeczenie uznania jego sukcesji po Kazimierzu. W 1353 r. na zjeździe monarchów w Wiedniu Ludwik w imieniu swoim i Kazimierza zawarł z królem czeskim Karolem IV porozumienie, w którym zrzekł się praw do księstw jaworskiego, świdnickiego i oddał pozostające u niego w zastawie, miasta Kluczbork i Byczynę w zamian za rezygnację z praw zwierzchnich do Mazowsza i darowanie zobowiązań finansowych wobec króla, Kazimierza Wielkiego[2].

Po śmierci króla Polski, Kazimierza Wielkiego (5 listopada 1370), Ludwik przybył do Krakowa i 17 listopada w katedrze wawelskiej został koronowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego, Jarosława z Bogorii i Skotnik na króla Polski. Zawiązano więc wówczas unię personalną między oboma królestwami. Jeszcze w 1370 roku Kiejstut razem z Lubartem, zajęli ziemię włodzimierską, niszcząc zamek we Włodzimierzu, Brandenburgia zajęła zamki w Santoku i Drezdenku, a Siemowit III zerwał zależność lenną i zajął zamki w Płocku, Sochaczewie, Rawie, Gostyninie. Mimo to król Ludwik po objeździe Wielkopolski i Małopolski 8 grudnia wyjechał na Węgry, a władzę powierzył regentom, m.in. swojej matce, Elżbiecie Łokietkównie.

Spory z Piastami[edytuj | edytuj kod]

Co więcej, zgodnie z testamentem Kazimierz Wielki przekazał wnukowi Kaźkowi Słupskiemu m.in. księstwo sieradzkie i Kujawy, jednak sąd ziemski uznał testament króla za nieważny w obawie przed rozbiciem kraju. Ostatecznie Ludwik nadał Kaźkowi te same ziemie jako lenno[2].

Jako król Polski Ludwik na zjeździe we Wrocławiu w marcu 1372 zrzekł się praw do Śląska, co było związane z podpisaniem pokoju z Czechami. W 1373 hołd lenny złożył Ludwikowi książę Janusz I Starszy. We wrześniu 1373 oraz w latach 1375–1377[potrzebny przypis] na Ziemi Dobrzyńskiej i Kujawach trwały starcia wojsk Ludwika z księciem Władysławem Białym, walczącym o zwrot ojcowizny, co zakończyło się wykupieniem przez Ludwika z jego rąk księstwa gniewkowskiego za 10 tys. florenów[2].

Rządy regencyjne[edytuj | edytuj kod]

Wyobrażenie wizerunku Ludwika Węgierskiego w cyklu Wizerunki książąt i królów polskich Ksawerego Pillatiego z 1888.

W latach 1370–1375, 1376–1377 i 1378–1380 rządy w Polsce sprawowała jako regentka matka Ludwika, Elżbieta. W tym okresie w kraju dochodziło do licznych konfliktów, m.in. wojny pomiędzy Grzymalitami i Nałęczami w Wielkopolsce, niezadowolenia wielu posiadaczy ziemskich w Małopolsce ze skonfiskowania im przez Kazimierza Wielkiego licznych ziem, konfliktu węgierskich dworzan z krakowskimi mieszczanami, buntu Bartosza z Odolanowa, czy oporu wobec mianowania w 1378 r. namiestnikiem Władysława Opolczyka. Po śmierci matki, nie chcąc angażować się w rządy osobiście Ludwik w 1381 r. ustanowił zarządcami Polski biskupa krakowskiego Zawiszę z Kurozwęk, kasztelana krakowskiego Dobiesława z Kurozwęk i wojewodę kaliskiego Sędziwoja z Szubina, co spowodowało antagonizację kolejnych środowisk[2].

We wrześniu 1376 Litwini pod wodzą Kiejstuta, Lubarta i Jerzego bełskiego najechali na Lubelszczyznę, ziemię sandomierską, Małopolskę po Tarnów i północno-zachodnią część Rusi Halickiej niszcząc je i uprowadzając ludzi w niewolę. W wyniku najazdu Polska utraciła przejściowo ziemię bełską i chełmską. W 1377 Ludwik podjął wyprawę odwetową oblegając z Węgrami zamek w Bełzie, a Małopolanie i Sieradzanie wraz z książętami śląskimi: palatynem węgierskim Władysławem Opolczykiem, Bolesławem III i Konradem II oleśnickim, odbili Chełm, Horodło, Grabowiec i Sewołoż[potrzebny przypis].

W 1378 roku powstało łacińskie biskupstwo w Kamieńcu Podolskim[potrzebny przypis].

W związku z buntem Bartosza z Odolanowa herbu Nałęcz w 1382 margrabia Zygmunt Luksemburski razem z wojskiem Ludwika zajął zamki w Koźminie, Nabyszycach i Koźmińcu i rozpoczął oblężenie zamku w Odolanowie, w trakcie którego obie strony dowiedziały się o śmierci króla Ludwika. Wkrótce wybuchła Wojna Grzymalitów z Nałęczami[potrzebny przypis].

Kwestia zabezpieczenia sukcesji po Ludwiku[edytuj | edytuj kod]

Ludwik miał jednak poważny problem, nie miał dziedzica męskiego, dwukrotnie żonaty najpierw z Małgorzatą Luksemburską, córką cesarza rzymskiego i króla Czech, Karola IV Luksemburga, nie doczekał się potomstwa, z drugą żoną Elżbietą Bośniaczką, miał trzy córki: Katarzynę, Marię i Jadwigę[potrzebny przypis].

O ile problem ten na Węgrzech nie był taki wielki, to w Polsce zapewnienie córkom sukcesji wydawało się niemożliwe, gdyż w Polsce nie dziedziczyło się po kądzieli, zatem dynastia andegaweńska mogła tu panować tylko mając potomka płci męskiej[potrzebny przypis].

W zamian za zgodę na sukcesję swoich córek do tronu polskiego w dniu 17 września 1374 Ludwik wydał dla szlachty polskiej przywilej koszycki. Na jego mocy w Polsce dziedziczyć mogła jedna z jego córek, a szlachta zwolniona została m.in. z podatku gruntowego poza 2 groszami z łana. W 1381 przywilej ten został rozszerzony również na duchowieństwo (przy poradlnym wynoszącym 4 grosze z łana)[potrzebny przypis].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Ludwik zmarł w Trnawie w nocy z 10 na 11 września 1382. Pochowany został w katedrze w Székesfehérvár (Białogród Stołeczny) na Węgrzech[1].

Ocena panowania[edytuj | edytuj kod]

Na Węgrzech Ludwik otrzymał przydomek „Wielki” i uchodzi za jednego z najwybitniejszych władców tego kraju. W polityce wewnętrznej doprowadził do zrównania w prawach magnatów i szlachty węgierskiej za pomocą tzw. decretum unicum wydanego 11 grudnia 1351. Założył też uniwersytet w Peczu. W Polsce nie cieszył się nigdy zbytnią popularnością, ale doprowadził m.in. do rozwoju handlu i zapobiegł rozpadowi królestwa[potrzebny przypis].

Wywód rodowodowy[edytuj | edytuj kod]

Prapradziadkowie

król Sycylii i Neapolu
Karol I Andegaweński
(1226–1285)
∞1246
Beatrycze
(1234–1267)

król Węgier
Stefan V
(1239–1272)
1253
Elżbieta
(1244–1290)

hrabia z Habsburga
Albrecht IV Austriacki
(1188–1239)
1217
Jadwiga
(1192–1260)

hrabia z Hochenberg
Burchard V

Mechtylda z Tybingi

książę
Konrad I Mazowiecki
(1187–1247)
∞1207
Agafia Światosławówna
(11901252)

książę
Kazimierz I
(1178–1230)

Wiola
(?–1251)

książę
Władysław Odonic
(1190–1239)
1218
Jadwiga
(?–1249)

król Węgier
Bela IV
(1206–1270)

Maria Laskarina

Pradziadkowie

król Sycylii i Neapolu
Karol II Andegaweński
(1254–1309)
∞1270
Maria Węgierska
(1257–1323)

król Niemiec
Rudolf I Habsburg
(1218–1291)
∞1245
Gertruda von Hohenberg
(1255–1281)

książę
Kazimierz I Kujawski
(1211–1267)
1257
Eufrozyna Opolska
(12281292)

książę
Bolesław Pobożny
(1224–1279)
∞1256
Jolenta Helena Węgierska
(1244–1304)

Dziadkowie

tytularny król Węgier
Karol Martel Andegaweński
(1271–1295)
∞1281
Klemencja Habsburg
(1262–1293)

król Polski
Władysław I Łokietek
(1260–1333)

Jadwiga Bolesławówna
(1266–1339)

Rodzice

król Węgier
Karol I Robert
(1288–1342)
∞1320
Elżbieta Łokietkówna
(1305–1380)

Ludwik Węgierski (1326–1382) król Węgier, król Polski

Żony i dzieci[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Węgierski miał dwie żony[4]:

Z Elżbietą miał jedynie córki[4]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W Wągrowcu znajduje się ulica upamiętniająca Ludwika Węgierskiego[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dwa pogrzeby Kazimierza Wielkiego — znaczenie rytuału, [w:] Wojciech Fałkowski, Kwartalnik Historyczny R. 116 nr 1 (2009), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe "Semper", 2009, s. 62-63, ISSN 0023-5903 [dostęp 2022-02-07] (pol.).
  2. a b c d e f g Malwina Lange, Król Ludwik Węgierski. Następca Kazimierza Wielkiego na polskim tronie [online], HISTORIA.org.pl - historia, kultura, muzea, matura, rekonstrukcje i recenzje historyczne [dostęp 2018-09-04] (pol.).
  3. Łeontij Wojtowycz: Polśkyj korol Kazymyr III i borot’ba za spadszczynu Romanowycziw. W: Wisnyk Lwiwśkoho uniwersytetu. Serija istoryczna, ed. 46, 2011, s. 37. (ukr.).
  4. a b c d e f W. Dworzaczek, Genealogia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1959, tabl. 85.
  5. Dzieło Jadwigi i Jagiełły. W sześćsetlecie chrztu Litwy i jej związków z Polską. Antologia historyczno-literacka, (red.) W. Biliński, Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej 1989, s. 19, 104.
  6. Słownik władców Polski, (red.) J, Dobosz, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1999, s. 251.
  7. Ludwika Węgierskiego 8 (ul), 62-100 Wągrowiec [online], mapa.targeo.pl [dostęp 2023-09-19] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Wyrobisz: Ludwik Węgierski., [w:] Poczet królów i książąt polskich. Warszawa: Czytelnik, 1978.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]